Kiki Lombarts

Breng medisch onderwijs onderzoekers samen, geef PhD kandidaten de ruimte om een dilemma (alles mag, niks is te gek) te presenteren en … voila …. leerzame en waardevolle gesprekken ontstaan, nieuwe connecties worden gelegd, netwerken gebouwd en linkjes gedeeld. De jaarlijkse Rogano meeting heeft het weer bewezen: dit is de bijeenkomst waar je bij moet zijn als onderzoeker. Breinen borrelden, drijfveren werden geactiveerd, harten gekieteld. En wat een leuke collega’s heb ik toch! Dank Joost, Nick en Anne. 

Bijna 2o jaar geleden alweer begon Nederland na te denken over het individueel functioneren van medisch specialisten (IFMS). Na jaren van focus op de kwaliteitsbewaking van en door vakgroepen - uitmondend in een gedegen systeem van kwaliteitsvisitaties, werd gevoeld dat de individuele medisch specialist niet langer buiten beschouwing kon worden gelaten. In lijn met wat er internationaal al langer gaande was, werd ook bij ons een systeem van IFMS ingevoerd. Overdacht, weloverwogen en gebaseerd op wetenschappelijke evidentie en consensus. Dat laatste werd bereikt in een 2-jarig project van meerdere wetenschappelijke verenigingen en pilots in grote en kleinere ziekenhuizen. Het advies over de introductie van IFMS, geschreven door de zgn Commissie IFMS (in opdracht van de Orde van Medisch Specialisten), verscheen in de vorm van het rapport 'Persoonlijk Beter'. Als projectadviseur schreef ik samen met de toenmalige voorzitter Prof. dr. Berry Kremer grotendeels dit rapport. Hoewel 'ontwikkeling' vaak, en ook hier, sneller gaat dan 'implementatie', vond IFMS in de jaren na publicatie van het rapport (2007) de weg naar de praktijk. Fast forward naar 2025: alle medisch specialisten hebben inmiddels kennis gemaakt met het systeem van (geleide) reflectie op het eigen functioneren, inclusief de 360 graden feedback die daarvoor wordt verzameld en het ontwikkelgesprek dat daarover wordt gevoerd. Die '100% participatie' is niet verwonderlijk, want deze wordt sinds 2020 afgedwongen door de verplichtstelling ervan voor de individuele herregistratie.
We kunnen stellen dat IFMS er is en voorlopig ook zal blijven. Als een van de IFMS-gespreksleiders - zij die de ontwikkelgesprekken voeren met medisch specialisten - ben ik daar blij mee. In alle bescheidenheid, ik heb de indruk dat ik met menig specialist een waardevol gesprek heb gevoerd. Waardevol in de zin van een positieve ervaring voor haar of hem creëren door 2 uur echt de tijd te nemen om oordeelloos (dat probeer ik althans) te luisteren, te sparren en waarderend en oplossingsgericht mee te denken over een persoonlijk ontwikkeldoel. Waardevol in de zin van een positief resultaat als we gezamenlijk een doel en actiepunten formuleren die voor de specialist belangrijk en haalbaar zijn, en waarvoor zij/hij echt  is gemotiveerd.
Ik vind het een eer als specialisten met mij het gesprek willen voeren. Ik ben steeds weer onder de indruk van al het talent dat er in het Amsterdam UMC werkt, en van de enorme toewijding die er is voor goede zorg voor onze patiënten, en voor de collega's. Tegelijkertijd observeer ik ook veel leed; worstelingen in de organisatie - met leiderschap, sociale onveiligheid, gevolgen van de fusie -, en persoonlijke worstelingen met onzekerheid, ambities en levensvragen.
Er valt veel te zeggen over IFMS. Het is goed als we dat ook gaan doen aan de hand van onderzoek. Welke vormen zijn er ontstaan? (zie hiervoor het artikel in Arts en Auto) Wat zeggen specialisten ervan? Hoe ervaren zij het feedback te krijgen van collega's? Wat raakt hen, wat verlamt hen, wat motiveert hen om dingen te gaan doen of juist laten? Zijn de gespreksleiders allemaal zo positief als ik? En natuurlijk de hamvraag: waar leidt het allemaal toe? Mijn nieuwe promovenda Eva Theodoropoulou gaat zich de komende jaren buigen over deze vragen. Na 20 jaar is het daar tijd voor.